ชิวหายะปิ นิพพินทะติ
ย่อมเบื่อหน่าย แม้ในชิวหา (คือลิ้น)
ระเสสุปิ นิพพินทะติ
ย่อมเบื่อหน่าย แม้ในรสทั้งหลาย
ชิวหาวิญญาเณปิ นิพพินทะติ
ย่อมเบื่อหน่าย แม้ในชิวหาวิญญาณ, คือความรู้อารมณ์ทางลิ้น
ชิวหาสัมผัสเสปิ นิพพินทะติ
ย่อมเบื่อหน่าย แม้ในชิวหาสัมผัส, คือสัมผัสทางลิ้น
ยัมปิทัง ชิวหาสัมผัสสะปัจจะยา อุปปัชชะติ เวทะยิตัง
เวทนาคือ ความรู้สึกเสวยอารมณ์นี้, เกิดขึ้นเพราะอาศัยชิวหาสัมผัส, คือสัมผัสทางลิ้นเป็นปัจจัย แม้อันใด
สุขัง วา ทุกขัง วา
เป็นสุขก็ดี เป็นทุกข์ก็ดี
อะทุกขะมะสุขังวา
หรือไม่ใช่ทุกข์ ไม่ใช่สุขก็ดี
ตัสสะมิงปิ นิพพินทะติ
ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในเวทนา, คือความรู้สึกเสวยอารมณ์นั้น