มะนัสสะมิงปิ นิพพินทะติ
ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในมนะ (คือใจ)
ธัมเมสุปิ นิพพินทะติ
ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในธรรมทั้งหลาย
มะโนวิญญาเณปิ นิพพินทะติ
ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในมโนวิญญาณ, คือความรู้อารมณ์ทางใจ
มะโนสัมผัสเสปิ นิพพินทะติ
ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในมโนสัมผัส, คือสัมผัสทางใจ
ยัมปิทัง มะโนสัมผัสสะปัจจะยา อุปปัชชะติ เวทะยิตัง
เวทนาคือ ความรู้สึกเสวยอารมณ์นี้, เกิดขึ้นเพราะอาศัยมโนสัมผัส, คือสัมผัสทางใจเป็นปัจจัย แม้อันใด
สุขัง วา ทุกขัง วา
เป็นสุขก็ดี เป็นทุกข์ก็ดี
อะทุกขะมะสุขังวา
หรือไม่ใช่ทุกข์ ไม่ใช่สุขก็ดี
ตัสสะมิงปิ นิพพินทะติ
ย่อมเบื่อหน่ายแม้ในเวทนา, คือความรู้สึกเสวยอารมณ์นั้น