นิพพินทัง วิรัชชะติ
เมื่อเบื่อหน่ายย่อมคลายกำหนัด
วิราคา วิมุจจะติ
เพราะคลายกำหนัดจึงหลุดพ้น
วิมุตตัสสะมิง วิมุตตะมิติ ญานัง โหติ
เมื่อหลุดพ้นแล้ว ย่อมมีญาณหยั่งรู้ว่าหลุดพ้นแล้ว
ขีณา ชาติ วุสิตัง พรัหมะจะริยัง
รู้ชัดว่าชาติสิ้นแล้ว, พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว
กะตัง กะระณียัง นาปะรัง อิตถัตตายาติ ปะชานาตีติ
กิจที่ควรทำได้ทำสำเร็จแล้ว, กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี
อิทะมะโวจะ ภะคะวา
พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสธรรมปริยายนี้แล้ว
อัตตะมะนา เต ภิกขู ภะคะวะโต ภาสิตัง อะภินันทุง
ภิกษุเหล่านั้น, ก็มีใจยินดีพอใจในภาษิตของพระผู้มีพระภาคเจ้า
อิมัสสะมิญจะ ปะนะ เวยยา กะระณัสสะมิง ภัญญะมาเน
ก็ขณะเมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้า, กำลังตรัสเทศนาภาษิตนี้อยู่
ตัสสะ ภิกขุสะหัสสัสสะ อนุปาทายะ, อาสะเวหิ จิตตานิ วิมุจจิงสูติ
จิตของพระภิกษุ ๑,๐๐๐ รูปนั้น, ก็พ้นแล้วจากอาสวะทั้งหลาย, เพราะไม่ยึดมั่นถือมั่นด้วยอุปาทาน, ดังนี้แล