(หันทะ มะยัง อะนัตตะลักขะณะสุตตะปาฐัง ภะณามะ เส)
เอวัมเม สุตัง
ข้าพเจ้า (คือพระอานนท์เถระ) ได้สดับมาแล้วอย่างนี้
เอกัง สะมะยัง ภะคะวา, พาราณะสิยัง วิหะระติ, อิสิปะตะเน มิคะทาเย
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้า, ประทับอยู่ ณ ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน ใกล้พระนครพาราณสี
ตัตตระ โข ภะคะวา ปัญจะวัคคิเย ภิกขู อามันเตสิ
ณ ที่นั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้า, ตรัสเรียกภิกษุปัญจวัคคีย์ แล้วตรัสว่า
รูปัง ภิกขะเว อะนัตตา
ภิกษุทั้งหลาย รูปมิใช่ตัวตน
รูปัญ จะ หิทัง ภิกขะเว อัตตา อะภะวิสสะ
ถ้าหากว่ารูปนี้จักเป็นตัวตนแล้วไซร้
นะยิทัง รูปัง อาพาธายะ สังวัตเตยยะ
รูปนี้ก็คงไม่เป็นไปเพื่ออาพาธ
ลัพเภถะ จะ รูเป, เอวัง เม รูปัง โหตุ เอวัง เม รูปัง มา อะโหสีติ
ทั้งยังจะได้ตามความปรารถนาในรูปว่า, ขอรูปของเราจงเป็นอย่างนี้เถิด อย่าได้เป็นอย่างนั้นเลย
ยัสสะมา จะ โข ภิกขะเว รูปัง อะนัตตา
ก็เพราะเหตุที่รูปมิใช่ตัวตน
ตัสสะมา รูปัง อาพาธายะ สังวัตตะติ
ฉะนั้น รูปจึงเป็นไปเพื่ออาพาธ
นะ จะ ลัพภะติ รูเป, เอวัง เม รูปังโหตุ เอวัง เม รูปัง มา อะโหสีติ
และไม่ได้ตามความปรารถนาในรูปว่า, ขอรูปของเราจงเป็นอย่างนี้เถิด อย่าได้เป็นอย่างนั้นเลย