จะตุรัปปะมัญญาปาโฐ

(หันทะ มะยัง จะตุรัปปะมัญญาปาง ภะณามะเสฯ)

อัตถิ โข เตนะ ภะคะวะตา ชานะตา ปัสสะตา อะระหะตา สัมมาสัมพุทเธนะ, จะตัสโส อัปปะมัญญาโย สัมมะทักขาตา,

อิธะ ภิกขุ เมตตาสะหะคะเตนะ เจตะสา เอกัง ทิสัง ผะริตวา วิหะระติ, ตะถา ทุติยัง ตะถา ตะติยัง ตะถา จะตุตถัง, อิติ อุทธะมะโธ ติริยัง สัพพะธิสัพพัตตะตายะ สัพพาวันตัง โลกัง, เมตตาสะหะคะเตนะ เจตะสา วิปุเลนะ มะหัคคะเตนะ อัปปะมาเณนะ อะเวเรนะ อัพยาปัชเฌนะ ผะริตวา วิหะระติ,

กะรุณาสะหะคะเตนะ เจตะสา เอกัง ทิสัง ผะริตวา วิหะระติ, ตะถา ทุติยัง ตะถา ตะติยัง ตะถา จะตุตถัง, อิติ อุทธะมะโธ ศิริยัง สัพพะธิสัพพัตตะตายะ สัพพาวันตัง โลกัง, กะรุณาสะหะคะเตนะ เจตะสา วิปุเลนะ มะหัคคะเตนะ อัปปะมาเณนะ อะเวเรนะ อัพยาปัชเฌนะ ผะริตวา วิหะระติ,

มุทิตาสะหะคะเตนะ เจตะสา เอกัง ทิสัง ผะริตวา วิหะระติ, ตะถา ทุติยัง ตะถา ตะติยัง ตะถา จะตุตถัง, อิติ อุทธะมะโธ ศิริยัง สัพพะธิสัพพัตตะตายะ สัพพาวันตัง โลกัง, มุทิตาสะหะคะเตนะ เจตะสา วิปุเลนะ มะหัคคะเตนะ อัปปะมาเณนะ อะเวเรนะ อัพยาปัชเฌนะ ผะริตวา วิหะระติ,

อุเบกขาสะหะคะเตนะ เจตะสา เอกัง ทิสัง ผะริตวา วิหะระติ, ตะถา ทุติยัง ตะถา ตะติยัง ตะถา จะตุตถัง, อิติ อุทธะมะโธ ติริยัง สัพพะธิสัพพัตตะตายะ สัพพาวันตัง โลกัง, อุเบกขาสะหะคะเตนะ เจตะสา วิปุเลนะ มะหัคคะเตนะ อัปปะมาเณนะ อะเวเรนะ อัพยาปัชเฌนะ ผะริตวา วิหะระติ,

อิมา โข เตนะ ภะคะวะตา ชานะตา ปัสสะตา อะระหะตา สัมมาสัมพุทเธนะ, จะตัสโส อัปปะมัญญาโย สัมมะทักขาตาติ.

คำแปล

มีเมตตาจิตแผ่ไป ตลอดทิศที่ ๑ ทิศที่ ๒ ทิศที่ ๓ ทิศที่ ๔ ทิศเบื้องบน ทิศเบื้อง
ล่าง ทิศโดยรอบ แผ่ไปตลอด ทั่วโลกทุกหมู่เหล่า ในที่ทุกสถาน ด้วยเมตตาจิต
อันไพบูลย์เป็นมหัคคตะ ไม่มีประมาณไม่มีเวร ไม่มีความเบียดเบียนดังนี้อยู่
(กรุณา/ มุทิตา/ อุเบกขา)

เมตตา (ความรัก ปรารถนาดีอยากให้เขามีความสุข)
ข้าศึกใกล้= ราคะ สิเน่หา ;
ข้าศึกไกล = พยาบาท คือความขัดเคือง ไม่พอใจ

กรุณา (ความสงสาร คิดช่วยให้พ้นทุกข์)
ข้าศึกใกล้= โทมนัส คือความโศกเศร้าเสียใจ ;
ข้าศึกไกล = วิหิงสา เบียดเบียน

มุทิตา (ความยินดีในเมื่อผู้อื่นอยู่ดีมีสุข)
ข้าศึกใกล้= โสมนัส (เช่น ดีใจว่าตนจะพลอยได้รับประโยชน์) ;
ข้าศึกไกล = อรติคือความไม่ยินดีไม่ใยดีริษยา

อุเบกขา (ความวางใจเป็นกลาง อันจะให้ดำรงอยู่ในธรรมตามที่พิจารณาเห็นด้วยปัญญา)
ข้าศึกใกล้= อัญญาณุเบกขา (เฉยไม่รู้เรื่อง เฉยโง่ เฉยเมย) ;
ข้าศึกไกล = ราคะ (ความใคร่) และปฏิฆะ (ความเคือง) หรือ ชอบใจและขัดใจ